سرانجام زندانیان قیام ایل بهمئی علاءالدینی در سال ۱۳۱۶
از آنجا که تعداد زندانیان به زندان رفته بهمئی خیلی زیاد بودن و در آن وقت زندانها و بازداشتگاها به شکل امروز نبوده و فاقد هر گونه ساختمان و وسایل بهداشتی بودند، به نقل از زندانیانی که بعدها به منطقه بازگشته اند ٰ، زندایان را در اتاقهای تاریک و نمناک جای میدادند.با توجه به کمبود وسایل بهداشتی اکثر زندانیان به بیماریهایی مانند وبا و حصبه گرفتار شدند و در همان زندان جان سپردند.و عده ای از آنان را به خاطر ازدواج ولیعهد وقت ایران(محمد رضا شاه)با (فوزیه ) خواهر ملک فاروق پادشاه مصر که در فروردین سال ۱۳۱۸ صورت گرفته بود»ٰعفپ داده و آزاد کردند.
و دیگر زندانیان در همان سیاه چالهای نمناک ماندند و اکثراً فوت شدند.و تنها تعداد اندکی توانستند بر بیماریهای مختفلی که به آن دچار شدند غلبه کنند و جان سالم بدر ببرند، و این افراد در شهریور ۱۳۲۰ یعنی هنگامی که نیروهای آمریکا و انگلیس روسیه در جنگ جهانی دوم وارد خاک میهن شدند رضاشاه را وادار به اصتعفا کردند و از اوضای مملکت استفاده و با گشودن درب زندان توانستند خود را نجات و بعد از ۴ سال زندانی خود را به میان ایل و سرزمین بهمئی برسانند.
زندانیان حدود ۳۰۰ نفر بودند که از آنها فقط ۵۰ الی ۶۰ نفر زنده به محل خود بازگشتند.
(و در این میان شایعات زیادی صورت گرفت که تعدادی از زندانیان را به شهر آستارا در استان اردبیل تبعید کردند.)
منبع:
کتاب قیام علاءالدینی بهمئی علیه حکومت رضا خان
خان طلا دات کام زندانیان ,بهمئی ,زندان ,علاءالدینی ,قیام ,علیه حکومت ,وسایل بهداشتی ,بهمئی علاءالدینی ,سرانجام زندانیان منبع
درباره این سایت